Afgelopen augustus heb ik als Plastic Soup Surfer een superdownwinder gemaakt van Knokke tot aan Ameland op een board gemaakt van plastic afval gevonden op het strand.

Statement:

Een statement: zoveel afval als er in dit surfboard is verwerkt spoelt maandelijks aan per strandpaal -10kg per 250meter. Plastic verteert amper, het breekt alleen af in steeds kleinere stukjes. Die micro en nano deeltjes worden uiteindelijk weer opgenomen via de voedselketen -met alle contaminanten, weekmakers, pigmenten etc er nog in-  en beland zo via mosselen en vissen weer op ons bord...

In mijn ogen zijn surfers de ambassadeurs voor een schonere zee: zij zijn de gebruikers! Sta pal voor de zee: voorkom plastic afval op strand, zee en in het milieu. Minder afval in zee begint op land.

Superdownwinder:

Maar naast kitesurfers inspireren tot bewuster plastic gebruik heb ik waarschijnlijk ook geinspireerd tot downwinders maken; wat mij betreft het mooiste dat er is!

- maar ik wil niet op mijn geweten hebben dat er iemand in de problemen komt voor de Zeeuwse eilanden of voor de Maasmonding...

Ervaringen en tips:

Het mooist en het lekkerste heb ik gevaren door regelmatige branding van zandbanken voor het zandstrand.

Ik heb ellenlange - reefbreak achtige - heldere golven gereden in lange straten op de westpunten van de Eilanden. Hoge luchten, licht en eenzame brede stranden.

In de zeegaten stond de stroming haaks op mijn vaarrichting. De veranderende stroming, de grondzeeen op de banken veroorzaakten zeer onregelmatige soms door elkaar heenlopende golven. Technisch lastig en vermoeiend. Tussen de waddeneilanden zijn de zeegaten nog te overzien. In Zeeland zijn deze tot 25 km breed.

De eerste ochtend toen ik voor de Zeeuwse eilanden langs voer -van Knokke totaan de Maasvlakte- waren de condities bijzonder heftig. Het was springtij, de golven van de storm van de dag ervoor zaten er nog in en ik had de wind (tot 30kn) pal van achteren. Achteraf gekkenwerk. (Pas toen ik de havenhoofden bij Hoek van Holland ronde kon ik weer ontspannen varen en zag ik voor het eerst het board onder mijn voeten - zelfgemaakt en 15kg totaal)

Vergunningen en verkeersleiding:

Om de Westerschelde, de Maasvlakte en de Maasmonding en verdere havens over te steken zijn hoogst waarschijnlijk vergunningen nodig. Ik had deze niet.

Onze strategie was om de verkeersleiders van de ' shipping lanes' te bellen op het moment dat mijn oversteek een voldongen feit was - en hen dan te vragen de scheepvaart op te roepen ook visueel te navigeren. Dit leidde echter bij de eerste verkeersleider van de Westerschelde tot zo'n boze reactie dat mijn meerijdende landteam verwachtte dat ik door de poliitie van het water gehaald zou worden. Er is toen besloten om zonder melding de Maasmonding en Ijmuiden over te steken.

Achteraf is deze gok goed uitgepakt. Maar wel op het randje van mijn fysieke krachten. Zeker bij de Maasmonding toen ik er inmiddels al 4 loodzware uren op had zitten en mijn lichaam begon te verkrampen en er geen uitwijk mogelijkheden meer zijn vanwege de basaltblokken die voor de kust liggen. Een verloren board, geknapte lijn of oververmoeid lichaam hadden de balans anders kunnen doen uitslaan.

Veiligheid:

Elke ochtend voor ik vertrok werd de kustwacht op de hoogte gesteld en s avonds werd ik afgemeld.

Ik had een GPS tracker bij mij die op het GSM netwerk functioneert. Hierop kon een landteam dat mij achterna reed mijn voortgang volgen. Er was afgesproken dat als ik langer dan 20min met de snelheid van de stroming zou bewegen zij de KNRM zouden inschakelen. Er waren echter gebieden waar er geen gsm bereik was.

Ik had een telefoon op mijn borst in een waterdicht zakje. Dit om zelf te kunnen bellen in geval van nood. Helaas had ik het zakje niet voldoende goed dicht gedaan en was daarmee dat veiligheidsmiddel overboord.

Daarnaast had ik een handstakel (flare) bij mij. Echter op mijn board gebonden. Deze had ik eigenlijk op mijn lijf moeten dragen voor het geval ik het board zou verliezen.

Vervolg:

Ik heb uiteindelijk in Ameland moeten afstappen omdat mijn voorvoet gekneusd was geraakt door het zware board en de zelfgemaakte voetbanden van touw. Zodra mijn voet is hersteld maak ik het laatste deel van de tocht af: Ameland -Borkum.

En hierna ga ik nog zeker vaker superdownwinders maken; maar op een normaal board, rustiger aan en alleen voor de Hollandse kusten en de Eilanden- totaan Schiermonnikoog...

En vergeet niet: Minder afval in zee begint op land.... Plastic soup surft niet lekker!

Foto: MauriceMikkers.nl

www.plasticsoupsurfer.nl