Bericht uit De Telegraaf:

Nino Wijnschenk (55) staat al meer dan 20 jaar op zijn kiteboard. „Maar een backloop doe ik niet meer.”

De ene maand op Bonaire, dan weer in zijn woonplaats Bergen: zodra de wind goed is, pakt Nino Wijnschenk (55) zijn board en kite om het water op te gaan. Hij was een van de pioniers toen deze nieuwe manier van surfen opkwam.

„Ik deed altijd aan windsurfen, totdat ik in 2002 een filmpje over kitesurfen zag. Het stond nog in de kinderschoenen, maar ik wilde het ontdekken.” Met wat surfmaten reisde hij naar de geboorteplaats en inmiddels kite-hotspot van de wereld: Cumbuco in Brazilië. „Het begon met katrollen en maar twee lijnen”, weet hij nog. „Daarna kwam de widowmaker: zo genoemd om het eigenlijk levensgevaarlijk was, er zat geen rem op, je ging als een raceauto.”

Toch was Nino direct verslaafd. „Dat gevoel van vrijheid, maar ook trots dat het me lukte. Les was er niet. We begonnen in een lagune en de enige instructie was: doe maar wat en pas op voor de krokodillen, want die hebben honger.”Het materiaal en de techniek zijn in de loop der jaren behoorlijk veranderd. „Tegenwoordig kun je de kite met één vinger besturen. Eerst was er alleen een kiteboard, nu zijn er surfboards en wingfoils.”

Sneller moe

Nog altijd pakt hij zoveel mogelijk zijn ’twintip’. „Je leert snel, leert veel mensen kennen en als er wind is, hol je met z’n allen naar zee. Het leermoment van vroeger was het leukst, nu is het bijna routine. Ik ben de oude man op het water, jongeren doen backloops met zo’n gemak, dat gaat mij niet meer lukken. Ik ben nog soepel en getraind, maar toch voorzichtiger. De kite-honger is nog altijd niet gestild, maar als het echt koud is, ga ik niet meer. Ik voel me geen oudje en wil het niet toegeven, maar ik ben sneller moe.”

Het brengt Nino nog altijd dat gevoel van vrijheid van twintig jaar geleden. „De maatschappij zit vol druk en stress, die voel je niet op het water. Geen telefoon of gezeur, daar vecht ik met de elementen, want je moet altijd ontzag voor de zee hebben. Als je goed van lijf en leden bent, kun je dit nog tot je 75e doen. Ik stop pas als mijn linkerbeen door een haai wordt afgebeten.”