Een 20 ft. container, naast strandpaviljoen De Kous, als kantoor met daarop vlaggen met rafels, getergd door de wind. Die geweldige wind, die noodzakelijke wind, liefst tussen de 3 en 6 Beaufort. Uitzicht over de Noordzee waarboven tientallen kites speels dansen. Mannen, maar ook vrouwen, snijden met hun surfboard door het donkere water, een geweldig krachtenspel van elementen.
De 13-jarige Youri uit Dirksland zit als een mascotte voor de deuren van de container en vat onze melancholie misschien wel het best samen: „Zeer cool allemaal.”



Maar blijkbaar niet ongevaarlijk. Een jaar kitesurfen heeft hem een litteken op zijn been en een gat in zijn hoofd opgeleverd. „Het was een flinke crash laatst, best wel grappig.”

Verslaafd
Op dit uiterste puntje van het Zeeuwse strand hebben Onno Meinen (23) en zijn zakenpartner Jörgen Borsboom hun kiteschool Natural High kitesurf & events. Ze behoren tot de eersten die vier jaar geleden verslaafd raakten aan deze sport, want het is langzamerhand de status van hobby ontgroeid. De twee proberen met succes hun geld te verdienen met het geven van lessen. Ze houden de bedrijfskosten laag, smeren hun eigen boterhammen en slapen op een camping of tussen de wetsuits in de container zelf.
„Alles is in de lijn van onze studie hoor. Het is zelfs een beetje uit de hand gelopen afstudeerproject”, zegt Onno. Een wat moeilijk te volgen uitleg over een HBO-opleiding CMV in Rotterdam volgt. „Komt er een beetje op neer dat we zijn afgestudeerd op Vrijetijdskunde.” Grote glimlach maakt duidelijk dat ze in ieder geval hun dromen de ruimte geven.
Gisterochtend druppelden de klanten binnen. Twee Duitsers, lijdend aan gebrek aan water in het thuisland en vier Nederlanders, die hun sportieve grenzen opzoeken.
Kitesurfen. Misschien in zijn oervorm wel overgewaaid vanuit Hawaï waar men al 30 jaar bezig is met de combinatie van parachutes en boten. In ieder geval dringt de associatie met vlijmscherpe scheerlijnen, die minimaal oren afsnijden van onoplettende strandbezoekers, zich op. Levensgevaarlijk volgens de media. Jörgen stellig: „Onzin. Alles valt of staat met juiste procedures en oog voor veiligheid.”
Collega Onno breekt in: „Je hebt altijd mensen die voor twee duizend euro een wetsuit, een trapeze, een complete kite kopen en het strand oplopen. Maar daarmee ben je er niet. Je moet lessen volgen. Als je parachute gaat springen, klim je ook niet in een vliegtuig zonder instructies. Maar je moet de sensatie van kiten gewoon eens ervaren en er niet te lang over praten.”

---

• Een kitesurfer in actie.

• Jörgen en Onno, zelf al vier jaar in de ban van het kitesurfen.

FOTO´S: DE TELEGRAAF

Het is geen kwestie van spulletjes pakken en vooruit met de geit. Met grote aandacht wordt het lesprogramma gevolgd. Eerst op het strand stoeien met een zogenaamde NASA-wing om het gevoel te krijgen wat een vlieger doet. Termen als powerzone en windvenster krijgen opeens inhoud. Dit kleine vliegertje trekt onrustig zijn bestuurder aan twee lijnen door het mulle zand. Tikkie links, niet teveel.
De kracht is onvoorstelbaar.
Een paar uur later is het tijd voor de kite van zes vierkante meter waarin allerlei opblaasbare buizen (een vinding van de Franse broers Legaignoux) zitten om zo ook in het water het gigantische doek weer in de lucht te krijgen. Onno: „Eigenlijk heb je twee dagen nodig om zelfstandig het water in te gaan, maar jullie hebben geen tijd dus we gaan het gewoon proberen.”
Eenmaal in het water wordt weer eens duidelijk dat het vaste land iets heel anders is dan de zee, zeker als je ook nog eens je voeten vastzet op een surfboard. Vier meter gaat het goed, snijden we voldaan door het water, maar worden dan onverbiddelijk omver getrokken. Een bodydrag volgt, ook leuk. Morgen toch maar nog een paar uurtjes les.