Was er om 11.00, zonnetje en een zacht windje, op me gemak naar het strand gelopen, toch een raar gevoel als je daar zo loopt, Rolf met de F-one bus en caravan waren er ook net, zag al een paar bekenden, handenschuddend en mekaar stevig vasthoudend, zonder woorden was de groet van die dag, begrip en medeleven voor elkaar, tja daar sta je dan, hier en daar een traan, mekaar opbeuren, en weer begrip.

De kites werden uitgeladen, de bedoeling was om er zo veel mogelijk op het strand op te pompen, de F-one caravan werd al het strand op gesleept, de tent werd opgepompt zo"n 25 kites werden breed uitgelegd om de tent heen, de initialen J W werden in elkaar gepuzzeld op het strand van de golfsurfboards.

Half 1, zo"n 30 medekiters trokken hun pak aan, de golfsurfboards werden verdeelt, onder begeleiding van de reddingsbrigade gingen ze de zee in.
Bloemen en fakkels werd meegenomen om ver op zee een grote cirkel te maken.
Om half 2 werden de fakkels onstoken en omhoog gehouden in een cirkel van kiters op surfboards.

Op de kant was het overweldigend om te zien, dikke witte rook in een zee van rood licht, mensen op de kant pakten mekaar beet, de tranen kwamen al snel..
Bloemen werden in zee geworpen, naast de daar al liggende krans met bloemstuk.

De kiters te water kwamen allemaal tegelijk het water uit, hand in hand onder applaus van de in tranen verkerende menigte op het strand.

Omhelzingen met de helden... de menigte op het strand mengde zich met de zeehelden om hand in hand gezamelijk in een lange rij richting de zee te rennen, hier en daar natte schoenen, maar het deerde allemaal niet, Jorrit werd geeerd....er werd respect getoond voor een bijzonder iemand...

Na de nodige omhelzingen met tranen gingen we langzaam richting de daar nog liggende kites, mensen vertelde hun verhaal, er werd gelachen, en er werd gehuild..

Jorrit zijn ouders kwamen aanlopen, ze waren op de pier geweest om het geheel te bekijken.
Zonder woorden een dikke omhelzing met mama en papa....tja, wat moet je zeggen tegen mensen waarvan hun kind er niet meer is...
Mama koos de juiste woorden om je steun te geven.. papa keek je aan en je kreeg weer een beetje hoop, wat zijn die mensen sterk...

De kites werden opgeruimd, de tent opgevouwen, de boards in de aanhanger geladen, langzaam ging iedereen richting de strandtent, binnen werd er verder gepraat, ja het was mooi, een waardig afscheid voor een bijzonder persoon.

Jorrit.. we gaan je missen jong... je zal een leegte achterlaten...jouw altijd positieve houding, je humor, je gehele aanwezigheid, je hebt mogen proeven van het leven, je korte leven, 18 jaar heb je maar gekregen, maar je hebt ze genoten...

Arno

[update]

Joost:

http://www.picturetrail.com/gallery/view?p=999&uid=4163105&gid=8699411&

Andy:

http://home.aim.hsbrabant.nl/s144380/jorrit/