Om kwart voor vier ging de wekker. Samen met onze Friese huisgenoot Martijn werden we opgehaald om vervolgens richting gansbaai te vertrekken. Het was de bedoeling om hier in het teretoriale water van de Great White te springen, en zo dit angstaanjagende dier van dichtbij te bekijken.



Omdat we alles vast wouden leggen op camera, besloten we met wat plasticzakken een onderwaterbehuizing te maken. Met een gezonde dosis duc-tape en werktuigbouwkundige visie kwam de camera door de laaste tests, en was gereed voor echte aktie.

Tijdens een voedzaam ontbijtje werden we voorgesteld aan nog een aantal andere natuurfreaks die met ons op pad gingen. Paul had zijn eigen duikspullen mee genomen, en had de meest professionele camera-apperatuur voor onderwater. Dan hadden we Jezus in z"n hawaiiblous, die onder de artiestennaam Manuel door het leven ging. Hij moest voor het nodige geluk zorgen. Als laatste was er nog een stelletje mee die een beetje op de achtergrond bleef en niet zo veel geluid maakten.

Na een halfuurtje uitvaren gingen we verbazingwekkend dicht bij het vaste land voor anker. "Dus hier zitten die beesten dus?" Lekker is dat, dachten we. Aangezien deze afstand makkelijk te overbruggen was op je kitesurfplank. Er werd ons verteld dat we ons bevonden in het teretorium van de witte haai, en dat elke haai die je zou zien een witte was. Verder kon onze scip niet garanderen dat we iets zouden zien, aangezien deze haai erg onvoorspelbaar gedrag vertoont en niet altijd een aanval op het aas pleegt.



Na wat uitleg over hoe we op een veilige manier de kooi in en uit konden komen, werd deze in het water gelegd. Nu was het wachten op een aanval... Geobserdeerd door het aas wat in het water lag verstreek het eerste uur. Er werd zachtjes tegen elkaar gefluisterd, en afentoe dacht iemand een vin te zien. Volgens de shipper was dit niet moglijk omdat de witte haai altijd vanaf onder aanvalt. En toen, vanuit het niets, kwam een imense bek uit het water. Versteld keken we toe hoe het vlees binnen enkele seconden uit elkaar werd getrokken. De witte haai verdween zo snel als hij was gekomen, en iedereen stond met open mond van verbazing te kijken naar de resten vlees in het water.




De schipper commandeerde iedereen z"n pak aan te trekken, aangezien het water 11 graden was. Trillend hesen we onszelf in een wetsuit, en het vogende moment lagen we onderwater in de kooi te wachten op een nieuwe aanval. Na tien minuten zagen we een zwarte schim onder ons verschijnen. Onderzoekend zwom een minstens 4 meter grote haai naar onze kooi toe. Waanzinnig om te zien!! Wat een bizarre beesten, ongelovelijk.



Met m"n camera probeerde ik alles op tape te krijgen onderwater, alleen kon ik bij bovenkomst de pixels uit me camera wringen, en zijn er helaas veel beelden verloren gegaan. Ik heb het over het memoriale moment van de tuna slap in Loeks gezicht, hoe Martijn het aas aan stukken slacht en verschillende brute shark attacks.



Helaas kunnen we deze beelden nooit meer terug kijken, maar ze zitten in ons geheugen geprent. Dit kunnen we later prima aan onze kleinkinderen vertellen, maar voor het zover is genieten we voorlopig nog even van de wind en de golven hier in Kaapstad.