Bezig mijn brace om mijn enkel goed vast te zetten, bedenk ik mij wat ik vandaag zou kunnen doen op het water, mijn enkel is nog steeds niet 100%. Lachend bewandel ik het koude zand en groet mijn zeeuwse makkers die heerlijk aan het knutselen zijn op het strand aan de ROHA Beachclub, dé tent die het gaat worden dit jaar, check it out volgende week bij de ROHA challenge.. ik loop nog verder en bekijk alle kleuren van de nieuwe en oude en hele oude kites die zich op het strand in het warme zonnetje mengen met de kleur van het zand, en geniet van het geluid van klapperende stukken kite-doek.. ik geniet, en heb er zin in! Na 3 weken Venuzuela heb ik er ongeloofelijk veel zin in om hier weer met vrienden te knallen, en de windsterkte en richting zijn in mijn voordeel!

Breed glimlachend rag ik over de golven en scheur ik het water uiteen bij elke trick die ik land, en de zon glimlacht breed terug, elke keer als ik uitvaar, ik geniet met volle teugen en voel mij 1 met het water, de lucht en zelfs de zon, die zo vriendelijk lijkt vandaag! De gezellige drukte op het water spoort mij aan tot het uiterste tegaan zover als mijn blessure dat toelaat, en ik geniet van de zekerheid die ik langzaam weer aan het terug winnen ben! Wat een genot!

Genietend van de zon en het zwoele briesje lopen daar mijn ouders richting de waterlijn, waar ik nog steeds aan het raggen ben.. slimmetje hier, kijk is pa, ik kan die 313 nog steeds, kijk mam hoe mooi ik dit doe en tralala, frontmobeje daar. Langzaam aan verlies ik energie en concentratie, maar who cares, wat een topdag! Echt zo’n dag die je sterk en gezond maakt, zowel fysiek als mentaal.. nog een frontmobe dan maar, lekker hard en snel draaien, krachtig afzetten en omlaag rammen die kite, daar hou ik van!

Ik herinner mij dit als een video van een helmcam. Ik zet af met veel pop, stuur en draai, kijk naar me ouders, kijk naar de bar terwijl ik die naar mijn rug breng en begin te lachen, denkend aan de mooie trick. Ik pak de bar niet, en maak een ziekelijke headfirst duikvlucht, voel me een pelikaan, en raak de zeebodem. Met mijn hoofd. Krak. Was ik dat? Of het zand? Zand kraakt altijd als je erop loopt.. mijn hoofd niet..

Pijn, ongelofelijke pijn, in mijn schouders, tussen mijn schouders, mijn hoofd, en ja hoor.. mijn nek. Ik wilde heel graag 1 ding en dat was zo snel mogelijk naar huis, maar eerst uithuilen bij mijn moeder, zo’n pijn heb je maar zelden.. snel naar huis, douchen, op bed liggen, dokter bellen, dokter ambulance bellen, in ambulance naar Ziekenhuis Walcheren, paar fotos laten schieten, bleek ernstig te zijn, door naar rotterdam in ambulance, nog meer foto’s.

2 nekwervels gebroken, betekend 3 à 4 maanden een nekkraag om, en dan hopen dat het in die maanden recht aan groeit en dat ik kan revalideren en weer sterk kan worden.. kruipend door het oog van de naald beseffen ik en mijn ouders dat het veel erger had kunnen zijn, dus ik geniet nog steeds, en ben gelukkig!

Lex