The dark side of Boracay



Na een beetje geaclematiseerd te zijn en de jetlag bijna achter de rug te hebben begint de realiteit van het ware Boracay toch echt diep in onze hersentjes door te dringen. De mythe over het "O zo mooie Boracay" blijkt toch niet helemaal op waarheid berust te zijn. Na al bijna meer dan een week worden we keihard geconfronteerd met de feiten en missen we Nederland intens. Door de hevige rellen en de op hande zijnde coup in Manilla wordt zelfs op dit moment een negatief reisadvies gegeven voor de Filipijnen. Dit en de Boracay omstandigheden hebben we dan maar ook al te goed zelf ondervonden .

Al snel bleek dat het strandje hier op Bnracay niet breder is dan 6 meter met eb. Laten we maar niks zeggen over vloed. De vol aanlandige wind maakt het launchen en neerlaten er dan ook niet makkelijker op. Daarnaast is het dan ook een vereiste om zeker 15minuten eerst hoogte te lopen voordat je uberhaupt het in je botte hersenen kan halen een trick te gaan doen. Oke, ben je dan eindelijk zover om die groffe move te doen, dan mag je van geluk spreken als je niet verblind wordt door de alles verblindende mayhem zon die recht in je mik loopt te schijnen gedurende de hele dag. Even op een wolkje (wolkje? Ja wolken ja, het meerendeel van de dag is het hier bewolkt, regenachtig en dus te koud) wachten voor die trick.... Ja het kan! Oh, waar is dat golfje om te poppen... what the fuck... er zijn geen golfjes. Nee beste mensen, omdat we in een soort baai zitten vol rif en coraal zijn er nul golfjes. En als er dan een golfje is komt deze direct in je rug, zodat je er nog geen fuck aan hebt. Oke dan doen we het toch zonder golfje, als een echte zoetwaterratfaggot. Kabooooooooom, die loop, die paas, missen natuurlijk, en lekker chill neerkomen in een watertje van hooguit 30cm diep. Mocht je je lichaam zo weten te manoevreren door het coraal, de zeeslangen en de zeeegels te ontwijken tijdens je whipeout, zorg er dan nog even voor dat je een van de tientallen bootjes met ontzettend lange ankertouwen ook ontwijkt.

Savonds na de kitesessies even je kite afspoelen en schoonmaken is er ook niet bij. Een veilig plekje om je kite te laten drogen dus ook niet. Zodra je dan met al je meuk in je kamer komt moet je gelijk dat "electische anti muggen tennisracket" pakken anders wordt je helemaal lek geprikt. Hoppakee, kitegear in een hoekje en lekker douchen. Op naar de badkamer, licht aan... hallo! licht aan... dan niet. De electriciteit doet het natuurlijk weer eens niet. Douchekraan opendraaien... huh?? Geen water! Nou okee, mazaal dan maar niet douchen. Omdat het water zo gigantisch zout is kom je met zulke rode duivelse ogen van het water dat je gewoon een paar uur extra slaap nodig hebt per dag omdat je ogen helemaal uitgeput worden van het knijpen en extra inspanningen. Daarom maar even lekker op bed liggen. Ook dat valt een beetje tegen. Ten eerste stinkt het bed want het wordt maar één keer per week verschoont. Daarom ligt het natuurlijk vol zand en nog belangrijker, het bed is te klein en te hard. Maargoed, als je moe bent slaap je wel.



Een paar uur later wakker geworden op naar het stadje. Oke dat er dan geen stenen liggen op het paadje naar het centrum nemen we dan maar voor lief. Eenmaal in het stadje aangekomen krijg je om de 10meter een taxi, een massage of een jetski ritje aangeboden. Mocht je die allemaal weten af te slaan zet je dan nog even schrap om honderd keer "No thank you" te zeggen tegen al die Filipijnen die zeggen: "Sir, something to eat?" en als je daar dan weer het bekende antwoord op geeft komt gelijk de volgende vraag: "Somthing to drink?". Drie maal is scheepsrecht dus na drie keer bezwijken we en schuiven we aan bij een tentje die er wel oke uit ziet. Na lang wachten verheugt iedereen zich op het eten want één persoon aan tafel is al uit geserveerd. Wen er maar aan, want tegelijkertijd iedereen serveren blijkt hier nagenoeg onmogelijk te zijn. Het afrekenen valt ook een beetje tegen, zo cheap is het allemaal niet. Het is eigenlijk allemaal TE DUUR!

Na het eten even rustig op een terrasje zitten is er ook niet meer bij. Overal staat de muziek zo hard. Ze denken namelijk dat je mensen trekt naar jouw tent als jou muziek harder staat dan bij de buren. Oke.. dan maar een paar uur voor je uit staren, zonder iets te zeggen met een biertje in je hand. Helaas zijn ook de biertjes TE duur. Na een beetje indrinken zijn we nu klaar voor het echte werk. Op naar een discotheek.... discotheek, discotheek.. die zijn hier niet, MAaazaaaaaaaaaal! Dan maar even op zoek naar een internetcafe. Gelukkig was dat niet lang zoeken en hoefden we slecht 9x een uitnodiging om ergens nog wat te eten of te drinken af te slaan. Eenmaal binnen slaat de warmte als een sluier om je heen en word je gelijk bedwelmt door de hitte, want airco is natuurlijk iets teveel van het goeie. Om vervolgens een minuut te wachten op elke geladen pagina word je ook vrij snel zat. Even snel afrekenen, wat ook weer veel te duur is, richting onze crib. Hier en daar nog even een zwerver of een bedelaar neerhoeken en dan, home sweet home.



Even lekker de dag bespreken, de kitesessies, de lugubere fantasien en dan is het alweer snel tijd om te gaan slapen. Op naar de kamer, fully concentrated om alle zwakke plekken in het hout, aangevroten door termieten en houtwormen, te ontwijken. Even snel met een bezempje al het zand van je lichaam slaan, want het water doet het nog steeds niet. De tandpasta moet je dan ook maar inslikken, en lenzen uitdoen zonder licht is ook heel chill. Dan heerlijk dat "comfortabele schone" bedje in en oogjes toe. Als je denk net bijna te kunnen slapen komen de buren thuis. Omdat de wandjes niet dikker zijn dan 0,5cm hoor je alles en moet je ook hun ergenissen en discussies meemaken voordat het weer een beetje stil is. Na 30minuten slaap  je bijna en wordt je plotseling gewekt door tientallen krolse katten. Gelukkig is de catapult al geklapft en schieten we alleen nog maar die headshots. Ondanks de zoemende muggen val je dan toch snel in slaap. Ondanks dat je in slaap valt blijf je de hele nacht half wakker want elk moment ligt het gevaar om de hoek dat er weer hordes criminelen met bootjes van andere eilanden komen om de boel hier te beroven. Helaas begrijpen al die duizende hanen die gebruikt worden voor gevechten niet dat ze pas moeten gaan kraaien als het licht wordt. Door al dat doorfokken zijn ze lichtelijk in de war en beginnen ze om 4uur in de ochtend al heel enthousiast te kraaien. Als de hanen dan einelijk uitgekraaid zijn nog even snel je oogjes toe om wat rust te pakken, jammer genoeg denken de timmerlieden en bouwvakkers er bij de buren anders over.

Wakker worden, weer niet douchen, geen haren wassen, op naar het ontbijd. Een voor een ontbijten, te veel afrekenen en er staat weer een heerlijk nieuwe Dark side day in Boracay voor de boeg!
Groetjes uit Boracay

Onze freund Rocco wil nog graag zijn zegje doen en zijn ruikje laten:
Nachtelijke beroving treft Awakenings organisator
De enige Nederlander die we iedere dag tegenkomen op het water is Rocco. Hij is organsiator van de bij vele kiters goed bekend staande Awakeningspartys. Afgelopen nacht om 3 uur schrok Rocco's vrouw Anoek wakker. Ze zag vanuit de woonkamer van hun huurappartementeje licht in de woonkamer. Het zullen de buren wel zijn maar ze maakt Rocco toch even wakker. Hij gaat even checken en ziet een schim het raam doorduiken. HE! roept hij uit en hij probeert in het pikkedonker het licht aan te doen om te zien of ze een mes of zo bij zich hebben. Tegen de tijd dat het licht eindelijk werkt duitkt er nog een schim door het ontzette raam. De 2 kleine ratten hebben een camera, een mobieltje en 150 euro buitgemaakt. Rocco en Anoek blijven achter met de stinkende slippers van de boefjes.