The bright side of Boracay



Na bijna drie weken afzien. Na blessures aan spieren, pezen, maar ook dikke sneeen, schaafwonden en verbrande lichaamsdelen. Na bijna drie weken alle nadelen onder ogen te hebben gezien begon er toch plots een lichtje te branden.

Is het namelijk niet zo dat wij domweg 4maanden vakantie hebben? Is het niet zo dat wij 4maanden non-stop kunnen kiten? Is het niet zo dat wij hier afgezien van een boardshort bijna naakt rondlopen door de warmte? Is het niet zo dat we uberhaupt geen wetsuit of andere crap op het water aan hoeven doen? Is het niet zo dat de watertemperatuur hier boven de 25graden Celcius is? Is het niet zo dat een biertje hier één euro kost en een maaltijd gemiddeld uitkomt op 2a3 euro? Is het niet zo dat we ons uberhaupt geen zorgen hoeven te maken om de wind? Hadden we het eigenlijk wel zo slecht?

Unaniem is besloten dat we eigenlijk wel in onze handjes mogen knijpen. We beschikken hier namelijk over een palmstrandje, het zand nog witter dan een a4'tje, palmbomen in overvloed en een zee nog blauwer dan een goed blauw oog na een avondje zuipen met je vrienden. Afgezien van een blauwe zee, zijn de eerste paar honderd meter kristal helder. Spiegelglad, ideaal voor het leren van nieuwe tricks. Niet te diep, dus no worries met het relanchen van je kite. Wil je toch een beetje in de golfen spelen, dan cruise je even twee rakjes up-wind en dan kan je je lol op tussen de golfen net voor het rif. 

 Rond een uurtje of zes begint het te schemeren, pak je je spullen bij elkaar, dump je ze in een hoekje van de veel te ruime kamer en plof je even neer op het twee persoons matras. Door de wind waait het huisje aardig door, dus echt veel last van muggen hebben we niet. Even een heerlijk ontspannen een middagdutje doen en weer lekker wegdromen met het geluid van de golfen en de altijd door de palmbomen ruizende wind op de achtergrond. Na goed uitgerust te zijn gaan we meestal rond 8uur het stadje in. We weten ondertussen waar we lekker en voor een goede prijs kunnen eten. De locals kennen ons ondertussen ook dus erg veel last van vragen om taxis, food, drinks of jetskis hebben we ook niet meer.

 
Na het eten splitsen we vaak op. De een wil thuis even de tijd weg gamen door die highscores te zetten, de ander wil nog even een biertje drinken en een potje tafel voetbal spelen. Gelukkig begrijpen ze hier meer van varieteit in het muziekaanbod tijdens een avond, dus je wordt niet zoals in Brasil helemaal gek gedraaid met regea muziek. Ondertussen kunnen we als geen ander onderscheid maken tussen de real chicks en de chicks with dicks, de ladyboys. Even een vlugge blik naar de neus, de kaaklijn, de heupen en de nagels zegt genoeg. Daarnaast altijd even de omgeving in de gaten houden of er mensen gaan giegelen, zo ja.... foute boel en gelijk afhaken en met de staart tussen de benen het hazenpad nemen op naar het volgende project, of we kiezen er voor om hem thuis verder te chillen.

Thuis spelen we vaak nog even het spelletje: Wie kan er het beste tegen de electische schokken van het "electrische anti muggen tennisracket". Dan installeerd Stefan, ook wel bekend als Seafood, zijn laptop, zijn surround systeem en we zetten onze traditie "Lost kijken" voort. Zakje chips, fles cola en een fles rum erbij. Ondertussen worden de geschoten fotos en videos keihard ge-edit en wordt er een nieuw verslag voor hanglos getikt. Al helemaal geaclematiseerd gaan we rond een uur of één slapen. Moe van een dag vol actie op het water, na heerlijk gegeten te hebben, lekker het biertje gegloekt, de chips geklapft en de rum bekommen is het dan ook niet lastig om al snel in een diepe coma te raken.

Rond elf uur de volgende ochtend ontwaken we en zijn we alweer klaar voor another "Bright side of Boracay day".
Groetjes uit Boracay!

Zoals gewoonlijk zit er een copyright op alle foto's! Credits gaan uit naar Eloy en Steef

Zoals gewoonlijk zit er geen copyright op alle movies! Credits gaan uit naar jorush (en stiekem de rest ofc)