Misere op Sal - Kaap Verdie deel 1

Zoals eigenlijk gewoon is voor alle reizen die ik maak vertrek ik een dag eerder richting Schiphol. Woensdag's dus Dirk-Jan Moes even oppikken op zijn camping en dan door naar de boot die om 12.30 vanaf Terschelling vertrekt. De auto flink afgeladen met kites, boards, kleren en natuurlijk een lading foto shit. Na een bootreis en een autoritje komen we bij het van de Valk hotel en hebben we het eerste deel van de reis in ieder geval zonder problemen afgelegd. Als we rond 18.00 een hapje gaan eten in 't A4 restaurant blijkt de complete A4 vast te staan. Een enorm ongeluk net een half uurtje nadat wij er langsgereden zijn. Na enkele biertjes ;) duiken we op tijd ons bed in zodat we 's ochtends weer fris en fruitig naar Schiphol gebracht kunnen worden door de v/d Valk bus. Nou ja fris en fruitig, we zijn net op tijd voor de bus

Op Schiphol ontmoeten we de rest van de groep, Caroline (Kikine), Dorien (Manga), Alex (Flexelex), Robbert (RobbertK), Corjan (Releaxecor) en Christiaan (Christiaanbr). Gelukkig mogen we 30kg per persoon aan bagage inchecken dus dit moet niet al te veel problemen opleveren. Alhoewel.... we hebben niet op het ochtend humeur van de incheck dame gerekend Waarschijnlijk net uit bed met het goede voornemen om vandaag alles volgens de regels te doen en ook nog zonder enige vriendelijkheid. Als eerste ontmoet ze Christiaan, de enige die dus wel ietsje teveel bagage bij zicht heeft, 3 kites, 2 freestyle boardjes, 2 wave boardjes, 1 surfboardje, 5 kilo sultana koekjes en dan nog enkele ander dingen gaan hem in totaal bijna E 100,- kosten (enkele reis dus). Dan heeft Alex ook nog eens 10kg teveel aan kleren bij zich, ik vraag me ook best wel af hoe hij dat voor elkaar krijgt. Dus ook nog ff E 100,- lappen en ondanks het feit dat Carolien, Dorien, Corjan en ik eigenlijk samen inchecken mag ik ook nog ff E 30,- lappen. Terwijl er opzich nog best wat geschoven had kunnen worden met de kilootjes zodat het perfect had geklopt. Het feit dat ik dan toch nog een laptop, fototas en rugzak van 7 kilo t vliegtuig in smokkel doet me dan wel weer goed.
Nog de vader van Christiaan, die hem meestal wegbrengt, nog de collega's van deze dame hadden ooit zo'n onvriendelijke en stugge incheck actie meegemaakt. Er was compleet niet mee te onderhandelen. Dirk-Jan had zelfs nog gesproken met het hoofdkantoor over een sport pakket, maar dat was nu opeens niet meer beschikbaar. Dus 30kg en geen kilootje meer als je naar Kaap-Verdie wil afreizen.

Het grote voordeel van vliegen met een grote luchtvaartmaatschappij zoals KLM of Britisch Airways is dat je nauwelijks vertraging hebt, vooral niet op de thuis luchthaven. Daar vliegen wij dus niet mee. We vliegen met de locale TACV, oftewel Capo Verde Airlines. Zo'n maatschappij dat je denkt van, komt m'n bagage wel aan op dezelfde tijd als ik, als ik al aankom en dat je halverwege de vlucht aan je buurman vraagt of ie nu alsjeblieft die kip in t bagage compartament boven z'n hoofd wil stoppen. Zo erg is het deze keer net niet, maar er is gelijk al een uur vertraging en Dirk-Jan mag z'n mooie rollator koffertje die hij als handbagage mee wou nemen t vliegtuig in dus niet meenemen omdat t vliegtuig nu nog te vol zit. er zitten namelijk ook nog mensen in die naar Munchen moeten waar we een tussenstop hebben. Deze constructie zorgt voor een redelijke vertraging. Degene die door willen naar Munchen moeten eerst weer door de controle omdat dit het eerste Europese land is waar ze landen en ondertussen wordt het vliegtuig ook nog schoon gemaakt. Maar goed uiteindelijk stijgen we op en hebben we wel zin in een drankje en een zakje pinda's of zoiets. Niet dus.
In Munchen wordt dus een tussenstop gemaakt om een lading Duitsers uit te laden, enkele nieuwe te laden en nog wat brandstof in te slaan. Er is opeens wel flink ruimte gekomen in t vliegtuig zodat er door enkele van ons bijna uitgestrekt geslapen kan worden.




Ook bij t vliegtuig personeel lijkt het de dag van zo min mogelijk vriendelijk te zijn. De keuze van maaltijden is kip, kip of kip en afgezien van 2 rondjes met drankjes moet je om elk drankje vragen. Waarom vloog ik ook alweer graag met gerenomeerde maatschappijen?
Maar algoed..... uiteindelijk landen we met een uurtje vertaging op Sal International Airport, wat behoorlijk belachelijk klinkt voor een eilandje van 30 bij 10 km. Na de standaard chagerijnige afrikaanse douanier die op een computer zit te rammen om te kijken of je toevallig die internationale misdadiger bent die het eiland komt bezoeken voor een wel verdiende vakantie is het een waar wonder dat de visum papieren in orde zijn en alle bagage er is. Zelfs de chauffeurs die ons naar de hotels moeten brengen zijn er. Al blijkt de chauffeur van Christiaan en Dirk-Jan niet geheel te hebben gerekend op hun hoeveelheid bagage

Ons hotel Les Alizes blijkt een alleraardigst gebouw te zijn in t midden van Santa Maria. Bovenop het dak een terras waar ook het ontbijt wordt geserveerd, best vervelend wakker worden dus. Echter het was dus al de dag van de "vriendelijkheid" en ook hier weer problemen met de bagage op de een of andere manier is het niet helemaal doorgekomen dat we een beetje meer bagage mee hebben dan de toeristen die hier komen om te zonnen. De vrouw die ons incheckt wil eigenlijk niet dat we onze boardbags op de kamer zetten maar voor vannacht mag het, de volgende dag moeten ze dan in t bagagehok. Persoonlijk heb ik haar gelijk geschoten maar vooruit iedereen verdiend een 2de kans, zo moeilijk ben ik nou ook weer niet. Dirk-Jan en Christiaan zitten in Santa Maria Beach Hotel een stukje van ons vandaan, meer aan de rand van t dorp en een stukje dichter bij het water.

Na vrijdag de eerste kite sessie te hebben geboekt komen we moe, verbrand en voldaan bij ons hotel terug en krijgen te horen dat we onze spulllen niet meer in t hotel mogen stallen. Niet op de kamers en niet op in t bagage hok. Stress en boosheid dus, een hotel waar je niet eens je spullen kwijt kan dat schiet natuurlijk niet op. Bellen met Happysport dus ,maar het is al weekend en de contact persoon op t eiland lijkt te zijn verdwenen tot nu toe. Gelukkig kunnen we onze spullen kwijt bij het hotel waar Dirk-Jan en Christiaan zitten. Ze zijn daar aan t verbouwen en hebben op de begane grond nog wel wat ruimte waar we alles voorlopig kunnen dumpen. Perfect is anders maar we zijn er mee gered....... totdat we op zondag onze spullen willen pakken en het board van Caroline is verdwenen..............

Verder gaat alles goed hoor, Dorien zit nog steeds aan de anti-biotica tegen een stevige verkoudheid en is ook helemaal niet te beroerd om ons ook aan te steken Robbert heeft een beetje een rood hoofd en ik heb een paar verbrande voeten.


Oh ja en t regende hier maandag ochtend .......

Volgende week meer