Tis weer tijd voor een nieuw verslag, nieuwe foto's en ook deze keer weer een nieuwe schrijver.
Om te beginnen even een kort iets over mijzelf; Ilja is de naam, onder Hanglossend Holland beter bekend als Eloy. Afgelopen 4 winters heb ik noodgedwongen in NL moeten doorbrengen ondanks dat zijn maatjes lekker in Venezuela of Brazil zaten, studie, geen geld je kent 't wel... Zodra ik klaar was met school ben ik net als vriend Jorush gaan aankloten met uitzendbureau baantjes omdat overwinteren in het buitenland en een serieuze baan helaas niet samen gaan. Anyway, hier zit ik nu op mijn eerste trip naar Boracay en nu in Mui Ne,Vietnam. Waren die klotebaantjes het waard? Hell yeah!



Boracay
Voordat ik begin over de reis naar, en het verblijf hier ín Nam, wil ik nog even terug naar Boracay, hét “partyeiland” van de Filipijnen. Om mijn mening er meteen maar even uit te knikkeren.. Ben je naar een paar jaar Brazil of iets dergelijks toe aan een nieuwe plek om je hele winter lekker te kiten? Skip Boracay! Als je met moeite een maandje vakantie bij je baas weg heb weten te peuteren en aan vakantie toe bent is Boracay helemaal zo gek nog niet. Jasper was er dan ook goed over te spreken. Het is echt heel erg mooi, en voor zo'n klein eiland is er nog best veel te doen. Ik heb echter wat meer ruimte nodig en was echt blij dat ik er na 8 weken weer weg ging. Met 4 gasten in 25m2 krot, mieren die allebei je kites hebben opgegeten, geen wind,  veel regen, met dat soort shit wil het slechte humeur nog wel is de overhand nemen. En die depressie wil je het liefst bewaren totdat je weer thuis in je eige kouwe land bent bent, toch?


's Avonds werdt er lekker met latex gespeeld...


Even de stres laten voor wat het is tijdens de boottrip.

De reis
Op 23 januari om 11 uur 's ochtends vertrok ons vliegtuig vanaf Caticlan, het buureiland van Boracay, op weg naar Manila. Vroeg op dusDe weg naar het vliegveld verliep top, Zoals hier wel vaker gebeurd had het vliegtuig weer is een uurtje vertraging maar die werd vrolijk opgevuld door een shitload met geklier.
Onze Filipijnse vriend Anton had voor ons een overnachtingsplek geregeld in Manila. Goedkoper en veel chiller dan het kakkerlakken hotel waar we op de heenreis verbleven. De naam van het Hotel was “Bianca's Garden” Schrijf die naam maar even op want thats the place 2 b.
Nadat we ons vol hebben gepropt bij de Mac én de BK was het tijd om afscheid te nemen van Seafood. Ik weet dat die nickname Steef onderhand z'n strot uitkomt dus die houden we er lekker in  Voor Seafood was het tijd om de zelfde dag nog z'n vliegtuig te pakken naar Perth, hij had nog 2 maanden ausie te goed en had nog te weinig gezien en te veel gewerkt. Bovendien was ie vorige winter voordat ie naar ausie ging al in Vietnam geweest. Genoeg over Seafood, Terug naar de zwijnen!


De rammelende Dash7


Manila streets.

24 januari, wekker op 04:30. Weinig gekloot in LA bar de avond daarvoor dus... Taxi naar het vliegveld. In Manila heb je er 2. Gelukkig wist de taxdriver 100% zeker welke we moesten hebben want hij deed het al 25 jaar. Vanwege onze slaperige hoofden waren we vergeten hoe fucking dom de gemiddelde filipijn is en stonden we uiteraard op het verkeerde vliegveld.
Eenmaal wél op het goeie vliegveld aangekomen te zijn was het tijd voor het overbage festijn. Met het ontbreken van Seafood en zijn canvas minivan was het tijd voor een nieuwe nummer 1.
Joris was de winnaar met ruim 40 kg en stond huilend 91 USD af te klappen. Jur een schrale 2e plek met 32 kg en ik had er 5 teveel.

Tijdens de ruim 2 uur durende vlucht hadden we mooi de tijd om na te denken over de nieuwe naam van onze overpopulaire verslagen. Zowel Vietnam als Mui Nu rijmt op Kaas, geen optie dus. Tijdens de oorlog was Goodmorning Vietnam dé radiozender voor de soldaten. Beter goed gejat dan slecht verzonnen, Goodmorning Vietnam is een fijt!


Jorush doet de koekoeksklok..

Saigon [Ho Chi Minh City]
Wat een stad... 11 miljoen inwoners waarvan er dagelijks minstens 8mil overdag op een brommertje zitten, en honderd dood naast hun brommertje eindigen, totaaaaale mayhem dus. Onze bus naar Mui Ne vertrok pas om 8 uur 's avonds dus we hadden nog 7 uur de tijd om de stad uit te checken.
Allereerst maar even de spullen dumpen. Dit hebben we gedaan bij het bookingskantoor waar we de buskaartjes hebben gehaald aan de “Backpackers Alley” Na een overheerlijke ijskoffie zijn we gaan slenteren, zo kwamen we langs een markt waar Jur nog even een gouwe rolex heeft gekocht voor 15 eu en ik een paar Asics voor ongeveer de zelfde prijs, We Love vietnam.


Kut Hollanders...


De enige echte wegpiraat


The three kings.

Oorlog
Zoals velen van jullie weten is er in Vietnam hevig gevochten. Toch weten de meesten mensen niet veel meer dan wat ze in films als Platoon of We where soldiers hebben gezien. Daarom leek het ons leuk om naar het Oorlogs museum te gaan. Saigon ligt in het zuiden van Vietnam en dat is het non-communistische gedeelte en dus het gedeelte dat samen heeft gevochten met de Amerikanen. In de tuin van het museum stonden dan ook een aantal Amerikaanse tanks, choppers en vliegtuigen. Binnen was een fototentoonstelling en hingen wat wapens, brokstukken en Agent Orange patientjes. Dit alles heeft best wel indruk gemaakt.


BBQ vanavond


Lekker schieten.


Enkele reis to hell?
De busreis sloeg alles, 5 uur lang non stop bijna dood ervaringen. In treintjes vrachtwagens inhalen op een drukke, bobbelige 2 baans-weg. Mijn tip is om een paar valiumpjes naar binnen te knallen want als je wakker bent loopt die hopjesvla door je broekspijp naar buiten.



Even heul heul kort Mui Ne.
We kwamen pas laat aan in Mui Ne dus zijn meteen richting nest vertrokken. De volgende dag; Heerlijk weer, iedereen weer vrolijk, 25 knopen, zélf Jorush weer op z'n board, kortom THIOP!



Volgende week de primeur "Good morning Vietnam" Tot dan