Verslag kiteincident zondag 11 mei bij Westkapelle door Tim
Graag dank ik helden Steven en Jeroen, KNRM-beller Peter, de KNRM, de ambulance-, politie- en
heliteams, de professionals van het EMC en alle andere betrokken hartelijk voor mijn redding! En
mijn naasten voor hun steun. Ik eindig met een vraag t.b.v. een mogelijk constructief vervolg.
In de problemen
Op zondagmiddag 11 mei ben ik ondanks de evident riskante omstandigheden en zonder de spot
goed te kennen toch bij Westkapelle gaan kiten. De behoefte om een matige dag ervoor goed te
maken bleek een slechte raadgever. Toch voelde het meer als een gecalculeerd risico dan als
eenvoudige waaghalzerij: met zo’n twaalf jaar kiteervaring in allerlei omstandigheden heb ik een
solide basis. En mocht het toch misgaan: ik weet uit eerdere penibele situaties dat ik niet snel
panikeer - tot die dag had ik mezelf altijd kunnen redden. Daarnaast had ik net een deel van mijn
veiligheidsroutine nog eens opgefrist (een kantelpunt bleek later) en had ik voor een noodgeval als
altijd een mesje bij me. Overigens droeg ik – conform de heersende veiligheidscultuur in het kiten –
geen andere veiligheidsmiddelen (bijv. helm, reddingsvest of rugbeschermer).
Mijn sessie begon prima, al kwam de wind toch iets meer van zee dan gedacht, waardoor je dichter
boven de paalhoofden langs moest om uit- en in te varen. Maar de golven waren mooi en na wat
geslaagde kleinere sprongen begon ik warm te draaien. Toen maakte ik, vanuit groeiend
zelfvertrouwen, toch een fout: verleid door een mooie springgolf zette ik nog net binnen de
paalhoofden een sprong in. Ik moest landen op een omslaande golf en in de lastige correctie daarna
raakte mijn kite het water. Direct spoelde er een golf overheen en lag hij geparkeerd. Tot mijn
verontrusting te dicht bij het uiterste paalhoofd om vanuit deze toestand nog tijdig te herstarten. Het
gebeurde in een moment.
Ik dreef snel richting de paal. Toen duidelijk werd dat de kite er net niet voorlangs zou drijven
koppelde ik mijn chicken loop alvast los, maar hield de leash nog even verbonden. Ik wilde eerst
weten waar ik uitkwam voordat ik het potentieel nuttige drijfvermogen van de kite zou verliezen.
Ondertussen herhaalde ik in mijn hoofd “push not pull”. Dit staat tegenwoordig op kaartjes die bij
levering aan de kiteleashes van Slingshot hangen (ik had dit jaar mijn set vernieuwd – jaargang 2013).
De leash die ik al gebruikte kreeg ik bij één van mijn vorige Slingshots en ziet er vrijwel hetzelfde uit
als de nieuwe (zie foto’s hieronder). Hij slijt langzaam, dus bij levering besloot ik afwezig dat
vervanging niet echt uitmaakte. Ik heb de oude aan mijn trapeze laten zitten. Wel prentte ik de
instructie nog eens in mijn hoofd.
De kite ging aan de strandkant langs de paal, ikzelf aan de andere en toen de lijn strak stond dreef ik
niet verder af. Ik was niet gebotst en kon net staan. Dat viel mee. Bij de eerste golven werd ik echter
al stevig heen en weer gespoeld. Daarna kwam er een grote golf over me heen en werd het venijn
van mijn positie duidelijk: eerst sleurde de golf me hard, tuimelend mee en zodra ik proestend boven
kwam pakte de golf mijn kite – die inmiddels meer weg had van een drijfanker dan een vlieger – en
die trok me via de paal weer keihard terug tegen de golven in. De kiteleash zat aan de rug van mijn
trapeze vast, dus die trok me aan de buikband mee. De kracht tijdens dat slepen was zo groot dat ik
ervan moest kokhalzen. Zo jojo-de ik op en neer. Oncomfortabel bij kleine golven, hels bij grote.
Ander nadeel van de ruggelingse bevestiging van de leash was dat ik de golven niet kon zien
aankomen, noch eventuele hulptroepen.
Op het moment dat ik na de eerste harde jojo weer grond onder de voeten voelde reikte ik achter
me en duwde een aantal malen hard op de release van de leash (push not pull). Geen verlossing. Ik
wist 100% zeker dat ik de instructie goed had onthouden, er moest dus iets mis zijn met de leash. Een
moment later volgde weer een kolkende jojo. Onder water streepte ik de optie ‘leash loskoppelen’ in
gedachten door. Plan B: lijn doorsnijden. Zodra ik weer kon staan en iets op adem was gekomen
zocht ik mijn mes op. Weg. Jaren zat die zonder problemen in mijn trapeze en juist nu: verloren.
Loskoppelen geen optie, doorsnijden geen optie. Nu begon ik het serieus eng te vinden. Omdat ik
alleen downwind kon kijken en continu door golven werd gespoeld zag ik geen reddingspogingen of
aanstalten daartoe. En de grote jojo’s kostten zoveel lucht en energie dat ze me snel uitputten. Ik
besefte dat als ik me niet van mijn kite kon bevrijden, de kans inmiddels reëel was dat ik hier zomaar,
opeens, om zou komen. Dit gevoel zij niemand gegund. Niet over nadenken, riep ik mezelf tot de
orde en ik sterkte me met het idee dat Steven alles aan het doen zou zijn om me te (laten) redden.
Het enige plan dat ik in de korte momenten tussen jojo’s en op adem komen nog kon bedenken was
het uittrekken van mijn trapeze. Even investeerde ik er al mijn tijd en energie in. Mijn trapeze is
echter al lastig om op het land uit te krijgen, laat staan in die situatie, met snel onderkoeld rakende
spieren. Ik heb de eerste van drie straps een stukje losgekregen. Toen voelde ik dat me weinig
energie meer restte en dwong ik mezelf na te denken of ik dit nog wel de beste route was.
Ik schat dat ik inmiddels zo’n twintig minuten in het water lag. Achter mij werden allerlei
reddingspogingen gedaan, maar voor zover ik mij herinner, in mijn blikveld nog steeds geen spoor.
Leeg strand en grijze lucht. Ik stopte met het loswurmen van de trapeze. In plaats daarvan besloot ik
mijn laatste krachten te gebruiken om zo lang mogelijk niet te verdrinken. Ik heb het nog een paar
minuten volgehouden denk ik. Toen werd ik zó moe en koud. Bij een van de volgende grote golven
heb ik me aan het water overgegeven.
Redding
Na inschakeling van de KNRM en diverse reddingspogingen kreeg Steven (zie zijn eerdere verslag)
hulp van Jeroen H. Jeroen is met zijn kite de zee in gegaan, heeft me weten los te snijden en naar het
strand gesleept. Een onvoorstelbare prestatie. Op het strand stonden de hulpdiensten klaar. Ik was
bewusteloos en ben conform protocol geruime tijd gereanimeerd. Na stabilisatie en andere
handelingen ben ik met de inmiddels gearriveerde traumahelikopter naar het Erasmus Medisch
Centrum in Rotterdam gebracht.
Het eerste dat ik mij kan herinneren is het ontwaken op de intensive care, vier dagen later. Bij de
eerste keer wakker worden zag ik een plafond dat ik niet kende: foute boel dacht ik. Ik dreef weer
weg, hoopte vaag dat ik de volgende keer toch gewoon thuis wakker zou worden. Weer dat gekke
plafond. Shit. Maar toen drong het door: ik leef nog!
Dankzij de fantastische en vakkundige medische hulp van vele betrokkenen – KNRM, ambulance,
politie, heliteam, Eerst Hulp, Intensive Care en Traumatologie, verliep mijn behandeling zeer
voorspoedig. Ik had geen kwetsuren anders dan zeewater in mijn longen, onderkoeling – ik had een
lichaamstemperatuur van 29 graden bij aankomst in het EMC, dit had echter ook een voordeel: bij
lage temperatuur verbruik je minder zuurstof, wat de kans op hersenschade reduceert – en gebroken
ribben van de reanimatie. Ik ben enkele dagen in slaap gehouden om mijn longfunctie te laten
herstellen. Zodra ik weer zelf kon ademen ben ik geleidelijk gewekt. Hersenschade kon in deze
periode stap voor stap worden uitgesloten. Op zondagmiddag 18 mei, één week later, mocht ik naar
huis om daar verder aan te sterken. Vandaag, weer een week later, ben ik voldoende opgeknapt om
dit te schrijven. Ik zal volledig herstellen en kom dus met de schrik vrij, net als mijn naasten. Wel
moet het mentaal nog een plek krijgen (dit verslag helpt me daarbij).
Wat was er mis met de leash?
T.a.v. de toedracht was mijn belangrijkste vraag wat er mis was met de leash. Wat blijkt: Slingshot
heeft de trekrichting van de release omgedraaid. (Zie foto’s hieronder.) Twee keer twijfelde ik niet:
niet toen ik bij levering van een nieuwe kite keek of de nieuwe en oude leash hetzelfde waren. Ze
lijken erg op elkaar en daarbij: waarom zou je zoiets veranderen? En niet toen ik hem op het water
niet loskreeg. Ik wist zó zeker dat de ik de instructie correct had onthouden dat ik trekken geen
seconde heb overwogen. Slingshot-gebruikers: LET HIER DUS OP als je met een oudere leash vaart,
maar onlangs een nieuwe kite hebt uitgepakt en dat kaartje hebt gezien!
Het voorgaande neemt niet weg dat ik per saldo dus niet wist hoe mijn leash werkte en dat is kwalijk.
Maar het verklaart wel hoe het zover heeft kunnen komen.
Foto’s van de oude (grijs) en nieuwe (geel) kiteleashes van Slingshot
Het mes is spoorloos. Wanneer ik het ben verloren is niet duidelijk, tijdens een van de jojo’s of
tijdens het zoeken ernaar. Bij vrienden van mij werkt bevestiging met een elastisch koordje goed
weet ik inmiddels. Tot slot, een trapeze die je in noodgevallen niet uit kunt krijgen kan je dood
betekenen. Houd daar rekening mee.
Naar een constructief vervolg
Er vallen m.i. ook nog bredere lessen te trekken. Eén die voor de hand ligt: ga alleen kiten onder
omstandigheden die je aankunt. Natuurlijk moet je je verstand blijven gebruiken. Deze ervaring helpt
mij daar weer bij en hopelijk de lezer ook. Maar het is óók een dooddoener. Want wanneer kan je de
omstandigheden aan? Vlak water, weliswaar zonder obstakels maar hier en daar enkeldiep
(Brouwersdam, Oostvoorne) is ook ‘dwarslaesiegebied’. Spots aan het IJsselmeer zijn omgeven door
bomen, kades, verkeersborden en badgasten. IJmuiden en Wijk aan Zee hebben de strekdam.
Noordwijk, Slufter of de Wadden verraderlijke stromingen. Dus waar kan je dan nog varen? ‘Kite
alleen waar en wanneer je het aankan’ is bijna net zo onbruikbaar als ‘maak geen fouten’.
Is de relevantere vraag niet: hoe beperken we de gevolgen als de risico’s bewaarheid worden? Moet
één van de gevaarlijkste sporten ter wereld in dit opzicht geen voortrekker zijn, in plaats van verre
volger? Als sport gaan ‘we’ in ieder geval belabberd met de risico’s om. Zoals Steven in de nasleep
zei: met duiken kom je niet in de buurt van water zonder buddy check. Sportklimmen kent allerlei
routines om elkaar van veilig klimmen te verzekeren. Bij avontuurlijk skiën draag je een helm,
rugbeschermer, lawinerugzak, pieper, peilstok, noem maar op. En met kiten? Nauwelijks uitrusting
en geen cultuur waarbij je de risico’s samen beheerst. Het is ieder voor zich. Er is een omslag nodig.
Ik sprak later de arts van de Eerste Hulp die mij opving bij aankomst in het EMC, zij heeft vrienden die
ook kiten. Zij, en vele medici met haar, kunnen er niet bij dat wij zo slecht omgaan met veiligheid. Ze
stelde voor om eens een aantal experts, van Eerste Hulp, Chirurgie, Heliteams, KNRM etc., aan
geïnteresseerde kiters te laten vertellen over de (medische) risico’s én hoe je die praktisch kunt
beperken. Niet om ons het kiten uit het hoofd te praten, wél om het echt veiliger te maken.
Gewapend met praktische oplossingen moeten we (elkaar) dan het goede voorbeeld gaan geven.
Goed idee, zo’n bijeenkomst? Als je me dat via een comment of mail laat weten en er is voldoende
animo, dan zal ik proberen zo’n dag voor elkaar te krijgen. Dat is het minste wat ik kan doen na mijn
fortuinlijke ontsnapping en de enorme directe en indirecte steun die ik daarbij heb gekregen.
Groeten en veel veilig kiteplezier!
Tim
(post kitehigh.nl 25 mei)
Zie ook: Kitesurfer gered bij Westkapelle
Wat een verhaal zeg - zo een samenloop van dikke pech omstandigheden die je dan in zo een uitzonderlijke en gevaarlijke situatie brengen! Jojo-in-de-golven: ik denk dat iedereen die al eens gespoeld is door een golf wel weet hoe heftig dat moet geweest zijn... Blij te horen dat je er weer bovenop aan het komen bent!
En hoe het allemaal begonnen is, is heel herkenbaar bij ons allemaal wel denk ik: Toen maakte ik, vanuit groeiend zelfvertrouwen, toch een fout: verleid door een mooie springgolf zette ik nog net binnen de paalhoofden een sprong in.
Na excited oppompen, snel het water in, en de eerste rakjes gevaren te hebben, kennen we allemaal wel het gevoel: "lekker opgewarmd, tijd voor wat knalwerk!" - vol zelfvertrouwen tot je de eerste smakker maakt en weer ff een reality-check krijgt...
Ikzelf vorig weekend een gelijkaardige overmoedige fout gemaakt: dicht bij de kust aan het varen waar ik wist dat er wel wat rotsen waren onder water, maar het ging allemaal zo lekker dus ik dacht "nog 1 hoge en dan terug wegvaren". Hoog ging ik wel maar de landing ging minder goed, en onder water met mijn rug op een rots terecht gekomen... Was het water net ff meer weggetrokken of was ik met mijn hoofd erop geslagen was het minder goed afgelopen!
Dus allebei dezelfde fout gemaakt: niet springen in de buurt van obstakels, want als je pech hebt land je em niet goed en zit je al snel in de problemen!
Heftig verhaal en goed dat je er bent.
Risico's nemen we allemaal als we gaan kiten. Waar we voor moeten opletten is dat je geen onnodige risico's neemt. (obstakels, stroming, aflandige wind, aanlandige wind, ondiep, te harde wind, etc. etc.)
Wat ik ook altijd doe voor de kite de lucht in gaat:
Zitten de lijnen goed (optische controle lijnen bij downwind uitlopen)?
Werkt de safety nog? Zowel om volledig los te gooien als de "normale" safety?
Safety goed bevestigd?
Chickenloop oke?
Mesje nog aan de trapeze?
Eventuele obstakels of andere kiters in de buurt?
Dan ga ik pas het water op. Maar ben ook pas door schade en schande "wijzer" geworden hoor.
Djee had een 3 sterren sessie in Bloemendaal met maar liefst 22 - 34 knots op zijn Ozone Reo (2016)
ik ga mn mes zoeken!
smirre had een 3 sterren sessie in Egmond aan Zee met maar liefst 16 - 19 knots op zijn RRD Obsession (2010)
Inderdaad, wat je zegt Tim; iedereen moet inderdaad ieder voor zich goed de risico's inschatten, zoals Djee bijv. beschrijft, maar dan gaan er in de toekomst desalniettemin nog steeds ongelukken plaats vinden. Die zijn hiermee niet uit te sluiten (nooit uit te sluiten).
Ik vind zelf een belangrijke les uit jouw ongeluk&redding, dat kiten met buddies de risico's op het uit de hand lopen van een ongeluk(je) heel erg kunnen beperken + dat daar te weinig op wordt gefocused. Het woord zegt het al; je leert een "Self-Rescue", maar hoe "Someone-else-rescue" dan? Moet daar ook geen cursus voor komen?
Ik kite 99,9 % van de keren met dezelfde maat, wij hebben elkaar al meerdere malen geholpen, ik zou het geen redden willen noemen, maar wie weet hoe een klein ongelukje had kunnen escaleren. Dat betekent meestal meteen erop af gaan als de kite langer dan een halve minuut in het water ligt, vragen of en hoe je kan helpen. En dan is helpen bijv. de ander naar de kant slepen (met of zonder materiaal). In de koude maanden is dat een belangrijke back-up. En alleen het gevoel al dat er een paar ogen meekijken is erg fijn.
Natuurlijk kan niet iedereen een vaste buddy hebben. Maar er zou wel meer aandacht naar uit kunnen gaan. Bijv. welke problemen kan een kiter hebben? en hoe kun jij hem helpen bij deze verschillende problemen, zonder jezelf in gevaar te brengen? Dat laatste is natuurlijk erg belangrijk want 2 kiters in nood, ben je verder van huis. Het mooiste zou zijn als er aparte cursussen voor zouden zijn die mensen kunnen volgen (niet verplicht).
mariusvanwingerden had een 0 sterren sessie in Bonaire met maar liefst 0 - 0 knots op zijn Liquid-Force HIFI X (2013)
Heftig verhaal maar top dat je dit zelf kan.na vertellen
En al die sceptische mensen met een.oordeel
Moeten dit ook maar eens goed lezen
Materiaal pech en geen onkunde met 12 jaar ervaring
Hulde voor de redders en voor jezelf
Heftig, maar door je uitgebreide verhaal hopelijk ook een wijze les. 1 tip van mij erbij voor iedereen die geen handlepasses doet; leash niet achterop je rug, maar aan de zijkant van de trapeze vastmaken. Meeste nieuwe trapezes hebben ook een ijzeren ring aan de zijkant, je leash release is zo altijd zichtbaar!
bernard had een 5 sterren sessie in Wijk aan Zee met maar liefst 24 - 33 knots op zijn SlingShot RPM (2011)
Duidelijke beschrijving! gelukkig heb je het er levend vanaf gebracht en laten we hopen dat ervan kunnen leren.
T.a.v. de toedracht was mijn belangrijkste vraag wat er mis was met de leash. Wat blijkt: Slingshot
heeft de trekrichting van de release omgedraaid. (Zie foto’s hieronder.) Twee keer twijfelde ik niet:
niet toen ik bij levering van een nieuwe kite keek of de nieuwe en oude leash hetzelfde waren. Ze
lijken erg op elkaar en daarbij: waarom zou je zoiets veranderen?
De nieuwe leash kan nu makkelijker dan de oude leash worden losgekoppeld als er geen spanning op de leash staat.
Goed verhaal,
Ik denk dat er nog aardig wat moet gebeuren bij kitesurfers met betrekking tot de bewustwording over de gevaren. Ik ben nog niet zolang geleden begonnen met kitesurfen. Daarvoor heb ik 15 jaar gezeild, waaronder lazerwedstrijden en off-shore wedstrijden waarbij ik soms meerdere dagen op zee was. Bij deze evenementen draait alles om veiligheid. Ik heb dan ook meerdere safety trainingen moeten volgen en elke keer werd alles uitgebreid gechecked.
Ik weet niet wat gevaarlijker is zeilen of kitesurfen maar ik heb mij verbaast over een aantal dingen toen ik begon met kitesurfen. Bijvoorbeeld het niet gebruiken van een zwemvest door kitesurfers. In de zeilcultuur is het heel normaal om een zwemvest te dragen en bij wedstrijden is het (veelal) verplicht, zelfs als het 30 graden is en het niet waait. Dit terwijl ik in mijn directe omgeving niemand ken die ooit over boord is geslagen en het zwemvest nodig had. Daarentegen lig je met kitesurfen voordurend in het water op plekken waar je met een zeilboot niet terecht wil komen (b.v. branding) met windsnelheden waarbij de meeste zeilers vaak niet uitvaren. Onder die omstandigheden zou je denken dat een zwemvest verplicht zou moeten zijn. Dit is echter niet het geval. Sterker nog, afgezien van een impact vest bestaan ze volgens mij niet voor het kitesurfen.
Ondanks het voorgaande merk ik bij mijzelf dat ik de veiligheid inmiddels ook niet meer zo nauw neem. Ik vaar zonder zwemvest, ik weet niet of mijn mesje nog in mijn harnas zit, ik weet niet welke kant mijn leash werkt en ik betrap mij erop dat ik soms te dicht bij de kant spring.
Kortom: een cultuuromslag zou goed zijn.
Dat zeilen, je bedoelt dan met kleine catamarans of zo? Want ik zie eigenlijk maar heel zelden mensen op een zeilboot met reddingsvesten. Hooguit kleine kinderen dragen dat frequent.
Bij kiten beperkt die zwemvest jou ook veel meer in je bewegingen, dus dit gaan verplichten zou ik not done vinden.
Dobbelsteen had een 3 sterren sessie in Oostduinkerke met maar liefst 12 - 16 knots op zijn North Rebel (2009)
Beste Tim,
Als Intensive Care specialist en beginnende kite surfer, heb ik je verhaal met grote belangstelling gelezen.
Dank voor je openheid, ik denk dat we daar allemaal van kunnen leren.
Vanzelfsprekend wil ik meedenken en praten hoe we de veiligheid voor kite surfers kunnen vergroten.
ik ben gelukkig nog nooit met heel slecht weer in de problemen gekomen maar nu ik het verhaal van Tim heb gelezen, ga ik zeker mijn leash niet meer aan de achterzijde vast maken, die handle passes zijn toch niet aan mij besteed en ik ga zeker op pad voor een rescueknife. toen die 2 mannen op de slufter in de problemen waren gekomen was ik daar ook aan het varen, ik heb overigens een top avond gehad toen, maar toen ik om 20:30u van het water ging en het al begon te schemeren heb ik mij achteraf beseft dat een noodkaars ook geen overbodige luxe is. die stop je makkelijk onder je pak.
kortom, TIM ik wil je bedanken voor je uitgebreide verhaal. IK ga in ieder geval zorgen dat mij dat de volgende x niet zal overkomen. althans, ik ga de kans erop een stuk kleiner maken.
allen heel veel kiteplezier verder.
marcvandeven had een 5 sterren sessie in Strand Slufter met maar liefst 22 - 28 knots op zijn North Rebel (2009)
Goed verhaal Tim,
Hetzelfde zie je veel gebeuren bij het gebruiken van de QR.
Als je in een noodsituatie bijvoorbeel de QR zou moeten gebruiken dan zie je dat veel mensen dit niet doen. In een dergelijke situatie doe je dit alleen als je dit goed conditioneerd. Wat bijvoorbeeld ook bij skydiven word gedaan voor het trekken van noodchute of bij militaire training.
Om dit te doen moet je s'avonds op de bank gaan zitten en je QR net zo vaak bedienen tot het een automatisme word.
Ik heb mezelf ook al in veel situaties kunnen redden en ik hoop dat het zo blijft Maar iedere situatie is weer anders dan de vorige.
In hoge golven vaar ik altijd zonder kite leashe. Dan dump ik liever mijn kite als het niet kan redden. Ik volg dan ook altijd de omgekeerde volgorde. Eerst mij leashe los en dan mijn QR als ik denk dat het niet meer te redden is. Dat heeft mij al eens van een meerpaal gered.
Die zag ik nadat ik mijn kite niet meer omhoog kreeg ineens opdoemen op de punt van een strekdam. Ik dacht eerst nog dat het een zeehond was ;) Kite laten gaan en we spoelden allebei aan een andere kant van de strekdam op het strand.
Na dat ik in het begin van mijn strapless carriere eens over mijn lijnen heen ben gespoeld en mijn lijnen rond mijn enkel zaten. Waarna ik aan mijn enkel achter een loopende kite werd getrokken. Heb ik de keuze gemaakt liever mijn kite te dumpen als ik in de golven vaar.
"Meeste nieuwe trapezes hebben ook een ijzeren ring aan de zijkant, je leash release is zo altijd zichtbaar!"
Goed advies. Doe ik zelf ook al jaren.
Ik wil weten waar ik moet grijpen, als het echt mis gaat, want dan kan elke seconde tellen. (bij een kite die loopt)
Achteraf geredeneerd had je natuurlijk ook nog de haak van je leash los kunnen klikken, maar als je niet ter plekken letterlijk verzuipt, is het makkelijk praten.
Zoals je misschien in de post van je maat hebt gelezen, heb ik je kansen bij een reanimatie opgesomt en ik ben heel blij dat je er zo goed mee weg bent gekomen.
Ik hoop dat je deze ervaring niet te lang met je mee gaat dragen.
Als ik je verhaal zo lees heb je pech, op pech, op pech, opgestapelt gekregen en had dit iedereen met veel ervaring kunnen overkomen.
De gedachte dat dit soort ernstige ongevallen, met zo veel kiters in NL, verhoudingsgewijs zo goed als nooit voorkomen (helemaal niet bij mensen met veel ervaring) zou gerustellend moeten werken.
Zo roekeloos en onozel zijn de meeste van ons namelijk helemaal niet, als we het water op gaan en ik vind ook niet dat jij dat was.
Er blijft altijd een kans dat er iets gebeurd, maar dat heb je ook als je in je auto stapt.
Ook iemand die achterin de file door een vrachtauto van achter word geraakt zal later denken "ik had meer in me speigel moeten kijken etc." maar soms gebeuren dingen nou eenmaal gewoon, zonder dat je daar, puur rationeel gezien, al te lang bij stil hoeft te staan.
En over de juiste bescherming:
Met offpiste snowboarden heb ik ook een helm en rugbeschermer, pieper, etc. en een telefoon.
Op de motor komen daar nog knie beschermers, enkel beschermers, elleboog beschermers, schouder pads, gepanserde handschoenen, motorlaarzen en een dikke laag leer bij.
Op het water draag ik al die dingen niet, maar een plons in het water is ook wel even wat anders, als de impact van ijs, rotsen, asfalt, een motorkap, of een vangrail.
Je gaf aan dat de wind behoorlijk aanlandig was en ik neem aan dat je met al die jaren ervaring gewoon goed kunt zwemmen.
Nu ben je door een freak ongeluk aan die paal vast komen te zitten, maar al was deze enorme grote uitzondering niet gebeurt.
Wat was dan de kans geweest, dat je echt een zwemvest nodig had gehad?
Het kan nooit kwaad, maar met die redenering is een helm met een zwaailicht er bovenop, ook een goed idee om altijd bij je te hebben.
Nogmaals, makkelijk praten als je er niet bij was, maar ik zou zeggen : Lekker weer doorgaan zoals je het altijd deed en niet te veel stil staan bij deze heftige, maar ook unieke samenkomst van omstandigheden.
Lightning never strikes the same place twice.
In eerste instantie Tim wil ik u hartelijk danken om uw verhaal met ons te delen.
ik hoop dat deze traumatische ervaring snel te boven komt en weer kan genieten van de fantastische sport met een ervaring rijker.
ikzelf kies er al enkele jaren voor om zonder leash te varen. Ik zit zoals Dr511 het liefst in zeer hoge golven ( double of triple overhead) en als er dan iets mis gaat wil ik maar 1 handeling doen.
Vaak is die ene handeling al zeer moeilijk en vaak heb je maar een split second om te beslissen.
De nieuwe dynamiek van de kites zorgt ervoor dat wanneer je de bar loslaat bijna 95% van de power wegvalt. Als dit niet het geval is, is er iets ernstig mis en dit zal zich niet of zeer uitzonderlijk oplossen door de Qr te activeren.(wat men ook moge beweren)
Bovendien hang je nadien vast aan je kite meestal met je rug naar de kite en zeer ver van de bar en de lijnen zodanig dat je eigenlijk niets meer kan doen dan ondergaan.
Iedereen zou eens moeten proberen een least door te snijden met de line cutters gangbaar in de kitewereld. Je zal zien dat dit echt niet zal lukken.
indien een kite in deathloop gaat wordt je achterste voren achter je kite aan onder water getrokken.
(vanaf een kite meer dan 2 maal loopt komt er zoveel wrijving op de lijnen dat zelf al gebruik je je Qr hij toch zal blijven lopen-deathloop-)
Een leash heeft de laatste jaren al veel meer levens gekost dan gered. Hoogtijd dat er een studie naar gedaan wordt om het gebruik hiervan te evaluteren of deze met een bepaalde spanning voor de recreant te laten knappen.
(Uiteraard voor mensen die verkiezen uit te haken is het een noodzakelijk instrument en dus ook een ander verhaal)
Anderen moeten toch een keertje stilstaan met het risico dat dit met zich meebrengt En dit evalueren.
Ik ben net terug van een reisje Marocco en ook terug een ervaring rijker. Misschien hebben jullie erwat aan.
omstandigheden een 5 meter kite'je cross offshore(zwaar aflandige wind) wanneer ik uit een cutback kom in meer dan overhead golfje dat in close out gaat duikt uit het niets een body boarder voor mij op. Ik had dit in deze omstandigheden nooit verwacht en was dus totaal verrast met een crash tot gevolg inclusief mijzelf en kite.
Als ik boven kom zie ik mijn kite lopen gelijk een gek.
Ik heb op dat ogenblik de keuze om te releases en mijn kite een ritje naar Brazilië te zien ondernemen of en dit wil ik toch even meegeven alle kracht uit te kite te halen door hem te brengen op 1 powerline.
Stap1 pak de centerline zo hoog mogelijk vast als het kan aan de depowerstrap.
stap 2 trek jezelf verder naar de kite toe aan de lijnen tot je voorbij de windingen ( veroorzaakt door het lopen) 1 powerline kan vastnemen laat de rest los en haal deze 1 lijn verder in. De kite zal nu nog 1 keer achteruit lopen in het windvenster en dan neerploffen met zijn leading edge naar je toe.
zo zal hij stil blijven liggen en niet meer wegwaaien. Ook als er golven inslaan krijg je maar een beberkte krachtopbouw omdat je een doek hebt aan een lijn en geen zak die door de golven wordt meegesleurd.
kan je staan stap je naar de kite toe terwijl je deze lijn inhaalt.
kan je niet staan wind je deze powerline rond de bar en pas nadien wind je alle lijnen op tot aan de kite en body drag je terug.
ik doe eigenlijk net hetzelfde als het loeihard waait en er is niemand om mijn kite aan te nemen Om te landen.
ik trek de centerline naar mij toe voorbij de depowerstrap, ondertussen stuur ik de kite tot net boven de grond aan de rand van het windvenster dan neem ik 1 powelijn vast trek deze naar mij toe kniel neer en wacht tot mijn kite een halve loop maakt naar het centrum van het windvenster om daar te landen pal in de wind met de leading edge naar mij toe. Dan stap ik naar de kite terwijl ik deze lijn inhaal.
Dit vraagt wat oefening en bouw je langzaam op tot je er vertrouwen in krijgt, maar werkt perfect in alle omstandigheden zonder hulp zonder buddy of zonder palen of zakken of ander attributen.
En vooral!!!! Deze techniek kan een mogelijke oplossing zijn om je helpen in die moeilijke levensbedreigende omstandigheden wanneer je geen andere opties meer hebt.
Ik wil hier niet het gebruik van een leash afkeuren, of afraden alleen wel een keer stilstaan met de gevaren .
De techniek hierboven beschreven is niet voor beginnende kiters en vraagt zeer veel oefening en geduldig opbouwen.
ik hoop alleen een stukje ervaring te delen en misschien hierdoor iemand die het toevallig leest uit een penibele situatie te helpen.
Een goede oefening die ik zelf wel doe op het strand. Doe je ogen dicht, en grijp op de tast waar je safety zit en trek je safety open, trek je eash open en probeer je mes te vinden. alles met ogen dicht.
Bij mijn mystic Warrior trapeze blijkt het mes met je ogen dicht bijna niet te voelen en niet te vinden. Je moet kijken om hem te pakken. Zou er een balletje aan kunnen maken, maar dan verlies je idd weer je mes. Trapeze uitdoen gaat ook niet.
Heb zelf ooit eens iets meegemaakt met de north rebel. De bar released prima, maar bar hing toen een aantal meter voor me in de lucht, kite bleef power houden en draaide grote /weide loops door de powerzone.
Bij de rebel loopt de 5th en center line door een soort lusjes, het geheel blijkt snel vast te slaan, waardoor power er niet afgaat.Met name als je net een stuk of drie rotaties henbt gesprongen.
Toen ook leash getrokken die niet open ging, doordat ik een kort moment kon kijken naar de leash waarom hij niet ging, kreeg ik hem toch nog open zonder schade aan mijzelf.
Ook hier ik had ruim tijd en leash zo te pakken (niks aan de hand denk je), maar met vol power loopende kite en trekken aan de safety in de verkeerde hoek ging ie gewoon niet open. (scary)