Glijden op z'n Zwitsers

Steeds meer wintersportregio's verzinnen spannend alternatief vertier. Neem het Zwitserse bergdal Engadin. Daar kun je kiteskiën langs de Inn en bobsleeën op de wereldberoemde olympische baan.

Retroromaans
''Bainvgnieus'' zeggen ze in Silvaplana, een van de laatste stadjes in Engadin voordat je over de Majolapas naar Italië zoeft: hartelijk welkom, in het Retroromaans. Die regiotaal wordt nog steeds gesproken, maar dreigt toch langzaam uit te sterven omdat jongeren er weinig belangstelling voor hebben. Silvaplana heet Silvaplauna in het Retroromaans, de nabijgelegen stadjes Celerina en St. Moritz Schlarigna en San Murezzan.

Sankt Moritz
Welkom staat ook op het bord van de olympische bobsleebaan die in St. Moritz begint en in Celerina eindigt. We hebben ons ingeschreven voor een 'run' in de viermansbob over deze wereldberoemde baan, waar prinsen en prinsessen en ander voornaam volk dat de hellingen van St. Moritz bevolkt, ons zijn voorgegaan.

Oudste ter wereld
Een bijzondere baan is het, niet alleen vanwege de talloze wereld- en olympische kampioenen die hier hun lichamen pijnigen door de ''hoefijzerbocht'' door te roetsjen. Gebouwd in 1904 is het de oudste baan ter wereld en nog steeds de enige van natuurijs.

IJsmeesters
De ''bobrun'' wordt elke winter opnieuw gebouwd: 's zomers is er slechts een vaag pad, alleen de bochten zijn nog te herkennen. IJsmeesters uit het Italiaanse Zuid-Tirol leggen de baan elk jaar in drie weken tijd aan, waarvoor zij vijfduizend kubieke meter sneeuw en vierduizend liter water gebruiken.

Bijna zeventig jaar geleden maakten al de eerste buitenstaanders een rit op zo'n snelle bob, sinds 1973 is het een vast programmaonderdeel. Gästebobfahrten heet dat officieel, in de volksmond een taxifahrt.

Naamafroeping
En dus staan we om elf uur 's ochtends bij het startpunt. Als onze naam uit de speakers komt, maken we ons gereed. We persen ons hoofd in een driedubbel gesponsorde helm en wringen ons met enige moeite achter Fredy Kreis, vaste stuurman van de felblauwe Trolli-bob. We zien onze naam verschijnen op het elektronische bord; onderweg geven andere borden onze tussentijden aan. Jammer dat niemand ons hier kent!

Adrenaline
Binnen luttele seconden spuit de adrenaline door ons lichaam - en zijn we volstrekt de weg kwijt. Je hoofd omhoog houden, was het devies. Dat lukt bijna overal, zodat we reclameborden en toeschouwers voorbij zien flitsen. Maar in die hoefijzerbocht gaan we bijkans over de kop en lijken alle interne organen van plek te wisselen.

135 km per uur
Dan schraapt remmer Peter Liechti zijn stuk metaal door het ijs en staan we abrupt stil, beneden bij Celerina. Lichtelijk natollend en met een wee gevoel in de maag klauteren we uit de bob: ''Super!'' Iets langer dan een minuut hebben we over de 1722 meter gedaan, waarbij we een snelheid van 135 km per uur bereikten. Een fractie langzamer dan de profs, doet Fredy ons geloven. Een busje brengt bob en ons terug naar boven. Daar wachten foto, speldje en certificaat. Voor als het thuisfront ons niet wil geloven.

Skiën
De spanning glijden we definitief van ons af als we later op de dag de hellingen van Celerina en St. Moritz verkennen. Alle wolken lijken te zijn afgedaald voor een nadere inspectie van de pistes: wolkenflarden omringen ons en ontnemen ons het uitzicht. Vals licht bovendien, zodat ook de oneffenheden nauwelijks te zien zijn.

Corvatchgletsjer
De gondellift naar de Piz Nair (3000m) is niet in werking, maar gelukkig had een andere cabinelift ons een dag eerder, toen de zon wel scheen, naar de nog iets hogere Corvatschgletsjer aan de overzijde gebracht. Het is een imposante blauwwitte ijsmassa, die echter ook hier steeds korter wordt - een ongemakkelijke waarheid.

Sleepliften
De rode afdalingen Georgi, Fuorcla en Standard moeten indrukwekkend zijn, maar zijn op slot als er te weinig sneeuw is. De Surlej, Crap Nair en Curtinella Run zijn een goed alternatief; die worden machinaal voorzien van sneeuw. Hier zijn nog veel sleepliften, iets wat ons in Zwitserland vaker opvalt; er wordt minder snel geïnvesteerd in stoeltjesliften dan in omringende Alpenlanden.

Kiteskiën
Aan de voet van de Corvatsch runt Stefan Popprath zijn kitezeilschooltje. 's Zomers surft hij op het meer van Silvaplana en 's winters eigenlijk ook, maar dan op ski's of snowboard. Wereldberoemd in het kitewereldje is Stefan, ook wel 'Mister Kite' genoemd. Terwijl om ons heen zo'n beetje de bijna beste curlingers ter wereld om de vermaarde Coppa Romana strijden en vegend hun stenen meer snelheid trachten te geven, krijgen wij instructies in het kiteskiën, zeg maar vliegeren op de lange latten.

Stuntelen
Na een allesbehalve ingewikkeld theoretisch deel, waarvan we niettemin niet alles meekrijgen, trekken we de sneeuw in om de kite zelf te leren kennen - en vooral beheersen. Echt vliegeren hebben we nooit gedaan en dat is een nadeel. Voordat we het gevaarte redelijk onder controle hebben, zijn we een uur of wat verder. Waarna we, naar onze zin te vroeg, de ski's onder mogen binden. En vervolgens de hoofdrol kunnen opeisen in een aflevering van de verborgen camera. Gelukkig nu dat niemand ons hier kent!

Bom
Eindelijk, na een uurtje ploeteren, zwoegen en vloeken, lukt het ons vele meters overeind te blijven. De Grote Rode Vlieger trekt ons door de sneeuw en als we haar gecontroleerd van richting laten veranderen, veranderen wij al glijdend als vanzelf mee. Dat het ding luttele seconden later als een bom de grond inslaat, kan de pret niet meer drukken. Onze eerste bocht op kiteski's hebben we dan al op onze staat van verdienste kunnen bijschrijven. Helaas geen foto, speldje of certificaat. Zouden ze het geloven, thuis?
(Het Parool)